پیشی- ژاپنی

   نه پیشی شانس نداره ... اگه شانس و اقبال داشت که پیشی نمی شد، می شد شیری، ببری، یوزپلنگی چیزی- دست کم می شد گربه ی وحشی! ظهر جمعه ظل آفتاب پیشی-خمارکن تو یه برهوتی نزدیک برج های هرمزان که از لحاظ میزانسن به جاده های صاف و بی انتهای تگزاس شباهت داشت - با این تفاوت که من  Harley Davidson نداشتم- پیشی رو کشوندم که چی بیا امتحان زبان بده واسه بورسیه ی دولتی مانگا چی چی ژاپن!
   می بینی 120 نفرد دختر و پسر بیچاره رو که در حالت عادی در این ساعت و روز یحتمل می باید زیر باد کولر در حالت نیمه- هشیاری واسه آینده ی خیالیشون رویاپردازی می کردن رو کشوندم تو یه سالن با چهار پنج تا مراقب که یکی شون هم دختر چشم بادومیه واسه یه ساعت امتحان زبان انگلیسی. البته امتحان زبان ژاپنی که بعد از انگلیسی بود و زمانش هم دو ساعت، سر جای خودش، غیر از پنج شش نفر باقی اسمشونم بلد نبودن به ژاپنی بنویسن. پیشی هم که حتما می دونین هیچ وقت نقاشیش خوب نبوده، حافظه ی تصویری درست درمونی هم نداره! خلاصه یه ساعتی نشستیم 50 تا تست آبکی غیر-استاندارد رو سرهم بندی کردیم و یع ربع بعد دوباره برگشتیم سر جلسه که فقط اسم خودمونو به انگلیسی بالای برگه ی آزمون زبان ژاپنی بنویسیم و بریم.
   این وسط سر-مراقبه  - من همون جا به علت شدت هیستیری موجود در این بانو لقب "خانوم سگی" رو به ایشون اهداء کردم! - 200 بار گفت آزمون زبان ژاپنی نمره منفی نداره ولی اگه بر حسب اتفاق نمره شما خوب بشه در همون حد ازتون توی مصاحبه می پرسند، بنابراین برای این که اونجا جلو یه مشت اجنبی زرد و ضایع نشین همون بهتر که سفید بدید؛ اما باز این پسره بقل دستی من می گه خب نه شانسی بزنیم! می گم آخه مگه ژاپنی بلدی یک کلمه خب اول آخرش که می فهمن- ژاپنی نژادن دور از جون خرنژاد که نیستن! برمی گرده به من می گه خب اون جا نمی گن شما که می تونستین چرا همون 25% رو شانسی نزدین؟ نمی گن خنگین؟! پیشی خیره خیره نگاش می کنه می گه آخه ایرانی که نیستن ژاپنی اند! این هوش و ذکاوت مختص ایرانیاس! حالا نمی دونم آخرش بی خیال برگه شد و اومد بیرون یا نه ...
   مخلص کلام این که پیشی وقتی گرمازده و عصبی برگشت خونه با خودش گفت اصلا این آب و هوا و اتمسفر این کشور دوست و همسایه ژاپن به روحیات پیشیانه می خوره؟ پیشی که شانس نداره این همه می زنه می ره ژاپن استاد راهنماش وطنی از آب در میاد!
 

و در آغاز پیشی بود...!

   ذوق و شوق اولین شب وایمکسی که تعویق چهار هفته ای اتصال نهایی از زمان ثبت نام- که سبب آن چیزی نبود مگر غلبه بر Firewall خودسر و بی بصیرت  ویندوز که به یقین از عوامل استکبار جهانی (مایکروسافت و بیلگیست صهیونیست) فرمان می برد- نیز خللی در سرور پیشیانه از این اتفاق مبارک و میمون ایجاد نکرد، نه تنها پی ریزی پیشی-نبشت(وبلاگ پیشی) بلکه پست این پیش-نوشت را مضافا موجب شد. 

   اما با توجه به شایعات بی اساسی که این روزها در مورد عدم انتفاع مشتریان و مشترکین از سرویس وایمکس ایرانسل به انحای گوناگون-دشواری ثبت نام، قطعی مکرر، پول زورگیری و الخ- در میان کاربران اینترنتی پیچیده و این جانب نیز ایمیلی در همین ارتباط از یک عنصر معلوم الحال خبرنگار دریافت کردم، از همین تریبون اعلام می کنم که پیشی که سال ها طعم تلخ محرومیت Dial Up ی را چشیده و گردنش خمیده و سوی چشمانش رفته- اخیرا با نمره ی 3-1 Asticmatic به ترتیب از راست عینکی شدم- تا اطلاع ثانوی از این محصول وطنی در نهایت درجه پشتیبانی و حمایت می کند و به بدخواهان و جریانات انحرافی که قصد جدایی انداختن میان امت کاربران و سیستم راهبری وایمکس را دارند اخطار می کند که پنجول های پیشی برای دفاع از کیان و "اونجای" نظام وایمکسی راست و استوار می باشد!

پیر ما به مدعی گفت میو / یعنی ای بی شعور خام بیو!* 

توضیحات: «بیو» معادل پیشیانه ی «بیاه» در فرهنگ و اصطلاحات بی تربیتی می باشد و مدعی هم در این جا خبرنگار معلوم الحال است.

    این بود پیش-نوشت این پیش-نبشت اندکی پس از ساعت 2 بامداد روز جمعه 27 خرداد سال 90 - پیشی خودش واقفه که blogsky تاریخ می زنه!  

پاورقی: با تشکر از ابی و دوستان که ما را در این امر پیشی-پسندانه - ثبت نام و ... وایمکس- یاری کردند.