سندروم خستگی(پیشی خوابالو)

   جمعه شب وقتی ساعت 11:30 شب رسیدم خونه با خودم گفتم دیگه شب نشینی تموم شد با خیال راحت از تاریکی و سکوت دل انگیز شبانه استفاده ی وافر ببرم، سر مبارک رو بذارم رو بالشت، مثل جنازه تا صبح برم و برگردم - یا برنگردم! جای شما خالی - "شما"ی نوعی رو عرض می کنم - چشم باز کردم دیدم ساعت 9:30 صبحه و من که 8، 9 ساعتی کمبود خواب داشتم از شب قبل با خودم گفتم جبران مافات شد! رفتم صبحونه واسه خودم "املت شلاقی" درست کردم - علاقه مندان می توانند جهت اطلاع از نحوه ی پخت این فقره به حاج آقا مهدی مراجعه کنند - چون چایی نداشتیم دیگه با سرکه شیره خوردم خیلی چسبید!
   تا ساعت 12:30 به صورت خلسه وار توی نت وب- سرفینگ کردم اما چشمتوت روز بعد نبینه دیدم دارم از حال می رم! گفتم ای بابا تو که 10 ساعت کپه ی مرگتو گذاشتی دیگه دردت چیه! دیدم چاره ای نیست یه قیلوله رفتم تا ساعت 2 - یعنی ساعت 7 صبح به وقت حاج آقا پژوم!
   خلاصه چشمتون روز بد زیاد دیده می دونم ولی با این حال امیدوارم بعد از این کم تر ببینه ... این خستگی و کوفتگی و خواب آلودگی تا همین الآن ادامه پیدا کرده ... انگار بدنم داره منو به خاطر ظلمی که تو مسافرت در حقش کردم تنبیه می کنه! این شد که تصمیم گرفتم حاج آقا رو به کیش سحرخیزان برگردونم که از این به بعد هر دفعه می ریم مهمونی خونشون یا تنهایی راه میافتم بدون دعوت شب سرش خراب می شم، فرداش یه جوری نشه انگار از نیویورک یه سره با هواپیما اومدم تهران ... بدنم تعجب کنه، مغزم بگه الآن صبحه یا عصره، من خوابم یا بیدار؟!

   پی نوشت: پیشی بی چشم و رو نیست ... دلش به طرز "صادقانه ای" واسه حاج آقا می سوزه که نکنه دستم بشکنه - که اینو مینویسم- مریض بشه! اصلا مردم چی می گن ... این همه شب زنده داری و روز خوابی ... نمی گن Vampire - خون آشامه؟!