این که "خواستن توانستن است" هزار اما و اگر دارد، ولی دست آخر "حقیقتی" نهفته در آن ست. به دست خود فال گرفت و عجیب آمد که
دست از طلب ندارم تا کام من برآید / یا تن رسد به جانان یا جان زتن برآید
پس این "خواسته" خود ندای قلبی دیگرست - که تا ناز نباشد، نیاز نیست! بخت خوش و فال نیکو چنان مسرورم کرده که رعشه به دست افتاده ست از شوق؛ حرف های نقش بسته بر این "کلیدها" از زیر انگشتانم به بازیگوشی می گریزند!
نه "ایران" جای زندگی کردن است و نه هیچ کجا، اگر این بخت از پس تاریکی شب طلوع نمی کرد.
ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی / عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست
هر لحظه ی این زندگی جاودانه می شود، بی هیچ منتی و همچون رویای جهانی بی انتها؛ اما جاودانگی در آغوش خیال توام "خواستنی" ترین پایان است.
پی نوشت: تقدیم به آن لحظه ای که تو "ناگاه" از سایه های یکنواختی اش همچون معجزه ای برآمدی!
سلام پیشی خان...
گاهی لخظه هایی ناب را تجربه می کن ایم که هیچ نمی توان نوشت و گفت ازآن ها.می دان ام و می دانی که از چه و که می گوی ام و می گویی...
این لحظه که سیاه می کن ام این سطرها را خودم هم نمی دان ام که خوش ام یا نا خوش. درست رفته ام یا نادرست. راه کدام است و چاه کدام. از سر دم غنیمتی و خوش باشی پا به راهی نهاده ایم شاید و چون همه راه ها اغازش معلوم و پایان اش...
خدای مان عاقبت به خیر کناد رفیق...
می تونم بگم بعـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــله ... به سلامتی و میمنت ان شاالله پیشی خان جان ...
من درگیر دیدن سریال شدم و نت نمیام ... شما که ... تنبلی و کم کاری خوب نیست ها ... بیشتر بنویس ...
این ننوشتن ها نه از تنبلی که از سردرگمی و گیجی ست ... ایده ای هم اگر باشد چنان با افکار متلاطم ام پیوند می خورد که نگارش اش تقریبا ناممکن می شود ... اما چشم، باز هم سعی می کنم چند خطی هم شده بنویسم
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که دهن صاف کند یکباره!
کامنت من یا دستت نرسیده یا سانسورش کردی
ولی در کل منم می گم خیر باشه :) پیشی فالگیر